Benim de bir zamanlar
sevdiğim vardı
Beyaz dantel yakalı liseli bir kız.
Bağlarda,
bahçelerde, yaylalarda yeşeren
Al karanfiller gibiydi aşkımız...
Gülünce
içimde rengârenk güzel,
Güller açılırdı iri.
Hani bilirsiniz ya
yıldızsız siyah
Geceler gibiydi gözleri.
Bir mermer
çeşmeden akan su gibi,
Geçip gidiyordu günlerimiz.
Biz bize
yaşıyorduk kendi kaderimizi
Bütün yaratıklardan habersiz.
Ve
yuvada bekleşen sabırsız, küçük
Serçeler gibiydik ikimiz.
Gözleri
konuşurdu susunca, mahzun:
'Seni seviyorum' derdi.
Sevdadan,
gurbetten, hasretten yana
Sıcak türküler söylerdi...
Üstelik
bir ceylan gibi sebepsiz
Ürkek halleri vardı.
Ayrılık deyince
oturup sessiz
Çocuklar gibi ağlardı.
Bilmiyorum şimdi kaç
yıl, kaç mevsim
İçli mektuplar yazdık.
Bazen yan yana yürür,
beraber otururduk
Ama konuşamazdık.
Ben görmedim şimdi öyle
diyorlar
Büyümüş artık liseli kız, gelin olmuş...
Unuttum her
şeyi diyormuş
Ve her gece rüyâsını nur topu kadar güzel
Sarışın
çocukları süslüyormuş.
Görsem çocuklarını şimdi diyorum
Bakamam
yüzlerine çaresiz
Bana bakar çocuklar sessiz.
Çocukları
gözlerinden tanırım
Biliyorum, hiç birşey bilmezler ama
Bakamam,
utanırım